تاثیر کودهای شیمیایی، آلی و بیولوژیک بر شاخص‌های تغذیه‌ای مراحل لاروی و بالغ کفشدوزک، Hippodamia variegata شکارگر مهم شته‌ی سبز هلو،Myzus persicae روی گیاه فلفل‌دلمه‌ی Capsicum annuum
عنوان دوره: بیست و دومین کنگره گیاهپزشکی ایران
نویسندگان
استاد دانشگاه
چکیده
کفشدوزکHippodamia variegata (Goeze) یک گونه پلی‌فاژ است که عمدتاً از شته‌ها و شپشک‌های درختان میوه تغذیه می‌کند. در این تحقیق سولفات روی، کود آلی (ورمی‌کمپوست 30 درصد) و کودهای بیولوژیک (Bacillus subtilis، Pseudomonas fluorescens، Glomus intraradices، G. intraradices× B. subtilis و G. intraradices×P. fluorescens) به بستر گیاه فلفل دلمه‌ای اضافه شد و پس از آلوده سازی بوته‌ها به شته سبز هلو (در مرحله‌ی 4تا 6 برگی)، تاثیر این تیمارها روی شاخص‌های تغذیه‌ای مراحل مختلف لاروی و بالغ کفشدوزک،H. variegata مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که شاخص‌های تغذیه‌ای مراحل لاروی (سنین سوم و چهارم) و بالغ کفشدوزک، H. variegata پرورش یافته روی شته‌های تغذیهکننده ازگیاه فلفل‌دلمه‌ای تیمارشده با کودهای مختلف، اختلاف معنی‌داری داشتند. کمترین (58/3 ±96/31 درصد) و بیشترین (76/2±10/55 درصد) شاخص بازدهی تبدیل غذای بلعیده شده به زیست توده (ECI)، در مراحل لاروی (سنین سوم و چهارم) کفشدوزک، H. variegata پرورش یافته روی شته‌های تغذیه کننده از گیاه فلفل‌دلمه‌ی تیمارهای شده با کود ورمی‌کمپوست 30 درصد و P. fluorescens به دست آمد. شاخص نرخ مصرف نسبی RCR)) لارو سن سوم و چهارم H. variegata روی تیمار ورمی‌کمپوست 30 درصد (000/0 ±001/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) کمترین و روی تیمار سولفات روی (020/0 ±201/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) بیشترین مقدار را داشتند. لارو سن سوم و چهارم H. variegata روی تیمار ورمی‌کمپوست 30 درصد (023/0 ±199/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) کمترین شاخص نرخ رشد نسبی (RGR) و روی تیمار P. fluorescens (133/0 ±763/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) بیشترین مقدار را نشان داد. همچنین، کمترین (99/1 ±08/18 درصد) شاخص ECI بالغ کفشدوزک، H. variegata پرورش یافته روی شته‌های تغذیه کننده ازگیاه فلفل‌دلمه‌ای تیمارشده با کود ورمی‌کمپوست 30 درصد و بیشترین میزان آن (33/1±69/73 و 63/3± 35/65 درصد)، در سولفات روی و باکتری P. fluorescens مشاهده شد. شاخص‌های تغذیه‌ای افراد بالغ کفشدوزک، H. variegata پرورش یافته روی شته‌های تغذیه کننده از گیاه فلفل‌دلمه‌ی تیمار شده با سولفات روی بیشترین (869/0 ±744/4 و 011/0± 099/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) میزان شاخص CI وRCR را نسبت به سایر تیمارها داشتند. افراد بالغ H. variegata روی تیمار ورمی‌کمپوست 30 درصد (017/0 ±051/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) کمترین شاخص RGR و روی تیمار P. fluorescens (177/0±332/0 میلی‌گرم بر میلی‌گرم بر روز) بیشترین مقدار را نشان دادند. با توجه به نتایج این تحقیق، شته‌های پرورش یافته روی گیاه تیمار شده با کودهای P. fluorescens و سولفات روی در مقایسه با سایر کودها مناسب‌ترین میزبان برای تغذیه مراحل مختلف لاروی و بالغ H. variegata می‌باشند و از این نتایج می‌توان در برنامه کنترل بیولوژیک این آفت استفاده کرد.
کلیدواژه ها