تاثیر کشت مخلوط گشنیز(Coriandrum sativum L.) و باقلا (Vicia faba L.) برانبوهی فون حشرات و پتانسیل کنترل علف‌های هرز

عنوان دوره: بیست و یکمین کنگره گیاه پزشکی ایران

به منظور بررسی انبوهی فون حشرات و پتانسیل کنترل علف‌های هرز در کشت مخلوط گشنیز و باقلا، آزمایشی مزرعه‌ای در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 92- 1391 به اجرا در آمد. تیمارهای آزمایشی شامل نسبت‌های کاشت 75 درصد گشنیز + 25 درصد باقلا، 50 درصد گشنیز + 50 درصد باقلا، 25 درصد گشنیز + 75 درصد باقلا و کشت خالص گشنیز و باقلا بودند. به منظور جمع آوری و برآورد انبوهی جمعیت و تنوع گونه‌های حشرات در تیمار‌های مختلف کشت خالص و مخلوط دو گونه گشنیز و باقلا، نمونه برداری 45 روز پس از کاشت تا رسیدگی دانه‌ها با استفاده از تور حشره‌گیری (برای بررسی تنوع حشرات بالدار بالای سطح خاک) و قرار دادن تله‌های گودالی در خاک (به منظور بررسی تنوع حشرات بدون بال و متحرک و سایه پسند بر سطح خاک) استفاده شد. محاسبه وزن خشک علف‌های هرز نیز بدین صورت بود که گونه-های مختلف علف هرز از سطح خاک جمع آوری شده، وزن تر آن‌ها توسط ترازوی صحرایی توزین شد و در نهایت نمونه‌های از علف‌های‌هرز به طور تصادفی به وزن 400 گرم انتخاب و در آون الکتریکی با دمای 70 درجه سانتیگراد به مدت 48 ساعت خشک گردید و سپس توسط ترازوی دیجیتالی توزین شد. نتایج نشان داد که بیش‌ترین جمعیت آفات در کشت خالص باقلا و بیش‌ترین جمعیت شکارگرهای طبیعی در کشت مخلوط با نسبت کاشت50 درصد گشنیز + 50 درصد باقلا مشاهده شد. اثر سیستم کشت روی بیوماس علف‌های هرز معنی‌دار شد. نتایج نشان داد که تیمارهای مختلف کشت مخلوط در مقایسه با تک کشتی منجر به کاهش خسارت علفهای هرز شد. بیشترین وزن خشک علفهای هرز در تیمار باقلا خالص و کمترین آن در نسبت کشت مخلوط 75 درصد گشنیز + 25 درصد باقلا به دست آمد.

حشرات؛ علف های هرز؛ کشاورزی پایدار؛ کشت مخلوط؛ محیط زیست